Εξήντα χρόνια Καλής Σποράς (1928-1988)
Τον πατέρα Πυρουνάκη τον τιμούμε ως ασυμβίβαστο αγωνιστή, με πλατιά καρδιά και ελεύθερο μυαλό προσανατολισμένο στον αυριανό κόσμο. Ένα κόσμο ωραιότερο, δικαιότερο, φωτεινότερο.
Πίστευε ότι η Χριστιανική Επανάσταση είναι η λύση στα ανθρώπινα. Πάλεψε να ξαναβρεί η Εκκλησία την επαναστατικότητά της, να απαλλαγεί από τον Δεσποτισμό και να αναδιοργανωθεί με βάση το Λαό της, εμπνεόμενη από τη ζωή της πρώτης Εκκλησίας.
Αγωνίστηκε για την ελευθερία των ανθρώπων, μακρυά από κάθε είδους ολοκληρωτισμούς, υποκριτικούς παπαδισμούς και ψευδοπατριωτισμούς. Ήταν μπροστά και παρών σε όλους τους σωστούς αγώνες του Έθνους και του Λαού.
Παρά τις μύριες διώξεις, απειλές και ψυχολογικούς εκβιασμούς, έμεινε ανυποχώρητος σε όλη του τη ζωή, χωρίς φόβο και υπολογισμούς.
Στον κόσμο μας, που έχει ορφανέψει από ηγέτες, οράματα και μαχητές, η έλλειψη του πατέρα Πυρουνάκη είναι επώδυνη. Όμως ο επαναστατικός λόγος του “Παπά της Ελπίδας” μας επιτάσσει να συνεχίζουμε…
1910-1928
Γεννήθηκε από γονείς Σφακιανούς στη Μήλο.
Φοιτητής της Θεολογίας μπαίνει στους κοινωνικούς αγώνες με ασυμβίβαστο πάθος και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα νιάτα. Γι’ αυτά ιδρύει στον Πειραιά το πρώτο Νυκτερινό Γυμνάσιο της χώρας, τις κατασκηνώσεις των εργαζομένων, το πρώτο Λαϊκό Πανεπιστήμιο.
1940-1945
Για το έργο του αυτό η Ακαδημία τον βραβεύει, ενώ η Δικτατορία του Μεταξά σταματά τη δραστηριότητά του.
Στην Κατοχή με την οργάνωσή του, τη “Φιλική Εταιρεία Νέων”, σώζει από τον χαμό 5.000 παιδιά.
1949
Χειροτονείται Ιερέας στην εργατούπολη της Ελευσίνας όπου εγκαθίσταται με τη 10μελή οικογένειά του. Πίστη του είναι ότι μόνο μέσω της Εκκλησίας μπορεί να γίνει ριζική ανάπλαση της κοινωνίας και του ανθρώπου. Η πετυχημένη οργάνωση της Ενορίας του θεωρείται πρότυπο για τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων και προβάλλεται προς μίμηση πανελλήνια.
Όμως οι ηγεσίες της Εκκλησίας και της Πολιτείας θεωρούν κίνδυνο τον εκδημοκρατισμό της Εκκλησίας και το ξύπνημα του Λαού και τον καταδιώκουν έως το τέλος της ζωής του. Αποκορύφωμα:
1987
Η Ιεραρχία της Εκκλησίας τον τιμωρεί με τον “μικρό αφορισμό”. Παρά τις συνεχείς διώξεις, εξακολουθεί τον αγώνα του ασυμβίβαστος. Το σύνθημά του “Ξύπνα Παπά – Ξύπνα Λαέ” αγκαλιάζεται από ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Εκδίδει περιοδικά, συμμετέχει σε όλους τους κοινωνικούς αντιστασιακούς και Εθνικούς αγώνες. Προβαίνει σε διαβήματα αγωνίας για πυρηνικά, μόλυνση περιβάλλοντος κτλ.
1988
Μάρτιος. Ο αφορισμός λύεται, αλλά ο “Παπάς του Λαού” πεθαίνει μετά από ένα μήνα κυνηγημένος και πάμπτωχος.
Έφυγε φορώντας τα λευκά άμφια της χειροτονίας του.