Συνολικά, από το 1932 έχουν φιλοξενηθεί πάνω από 15.800 παιδιά ενώ οι εθελοντές που βοήθησαν πλησιάζουν τους 3.500.
Όταν ο θεσμός των Κατασκηνώσεων ήταν σχεδόν άγνωστος στη χώρα μας, o κ.Πυρουνάκης, ξεκινώντας από την αγάπη του για τα νιάτα και ζώντας τις ανάγκες τους, άμεσες και μελλοντικές, θεωρεί ότι αυτός ο θεσμός μπορεί να εξασφαλίσει στα παιδιά όλα τα αγαθά της ζωής στη φύση αλλά και τα αγαθά της κοινής ζωής. Ακόμα ότι μπορεί να γίνει συμπαραστάτης και οδηγός των νέων στη συνειδητοποίηση και λύση των προβλημάτων τους.
Από την αρχή ο κ. Πυρουνάκης προσδιορίζει τις βάσεις αυτού του νέου θεσμού:
- Η Κατασκήνωση δεν είναι παιδική εξοχή.
- Δεν είναι ένα πειθαρχημένο νεανικό στρατόπεδο (όπως π.χ. η Νεολαία Μεταξά της εποχής).
- Είναι θεσμός κοινωνικής προσφοράς και αγωγής. Έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη, όμορφη κοινωνία στην οποία ρυθμίζονται αρμονικά οι σχέσεις των μελών της, προσφέροντας μια αναντικατάστατη πείρα στην ανάπτυξη του νέου ανθρώπου που θα τη ζήσει.
- Τελικός στόχος των Κατασκηνώσεων είναι να βρουν τα νιάτα την πραγματική χαρά στη ζωή τους.
Γι΄ αυτό και τις ονόμασε «Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα».
Όσοι καταπιάνονται με αυτόν τον σημαντικό θεσμό πρέπει να έχουν:
- Καθαρά χέρια, ώστε να μη γίνει η Κατασκήνωση αντικείμενο εκμετάλλευσης ή εμπορευματοποίησης.
- Ανοικτά μυαλά-ανοικτούς ορίζοντες, για τη σωστή διάγνωση της πραγματικότητας και την προοπτική εξέλιξης της, ώστε ανάλογα να προετοιμάζουν τους νέους.
- Ανοικτή και βαθιά καρδιά, ώστε να θεωρούν ότι όλα τα παιδιά είναι παιδιά του ίδιου Θεού χωρίς διαχωρισμούς, κανένα πνεύμα “φιλανθρωπίας”, αλλά άδολη προσφορά.
- Απαραίτητη προϋπόθεση ο εθελοντισμός αλλά ανεπίτρεπτος ο ερασιτεχνισμός. Αναγκαίος ο υπεύθυνος χειρισμός από υπεύθυνους ανθρώπους με κατάλληλα προγράμματα.