1963. Τη χρονιά αυτή ο πρωτοπρεσβύτερος κ.Πυρουνάκης έρχεται αντιμέτωπος μ` ένα οξύ κοινωνικό πρόβλημα. Στη πόλη της Ελευσίνας, όπου ζει, μια πόλη βιομηχανική αλλά και μεγάλο λιμάνι, διαπιστώνει ότι υπάρχουν πρόσφορες συνθήκες για την αύξηση της παιδικής εγκληματικότητας. Πολλά παιδιά ζουν παραμελημένα από τη κοινωνία και οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Μ` αυτά τα παιδιά που αν δεν προσεχθούν κινδυνεύουν να μπουν οριστικά στο περιθώριο της κοινωνίας, θα ασχοληθεί από δω και στο εξής.
Ξεκινάει λοιπόν μια νέα κατασκηνωτική προσπάθεια, μ` ένα ειδικό πρόγραμμα κοινωνικοποίησης, στο βουνό Πατέρας, και τη χρονιά εκείνη θα φιλοξενηθούν από αυτόν και την οικογένειά του για ένα μήνα, 51 παιδιά από οικογένειες με μεγάλες ανάγκες, οικονομικές και κοινωνικές. Είναι ένα τολμηρό πείραμα που θα πετύχει και θα συνεχιστεί τις επόμενες χρονιές από τις Κατασκηνώσεις Χαρούμενα Παιδιά-Χαρούμενα Νιάτα που παίρνουν νομική υπόσταση με την ίδρυση του ομώνυμου Σωματείου το 1964.
Η κοινωνία της Κατασκήνωσης, μια κοινωνία δίκαιη, στοργική, σωστά οργανωμένη, θα περάσει το μήνυμα σε εκατοντάδες παιδιά που θα φιλοξενηθούν, ότι είναι μια κοινωνία αποδοχής, μια κοινωνία που τα αντιμετωπίζει με αγάπη κι εμπιστοσύνη, δείχνοντάς τους έτσι και τη θετική πλευρά της ζωής. Μέσα απ` τα καθημερινά προγράμματά της Κατασκήνωσης, τα παιδιά θ` ανακαλύψουν τις δυνατότητές τους και θα συνειδητοποιήσουν ότι είναι ικανά κι αυτά και χρήσιμα στη κοινωνία κι ότι μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά με τους άλλους.
Οι κατασκηνώσεις αυτές, στο διάστημα των 25 ετών (1963-1988) που λειτούργησαν, φιλοξένησαν συνολικά 1.100 παιδιά (60-80 σε κάθε περίοδο). Οι Μάρκος Κυνηγός, Αντώνης Καλλίτσης, Σούλα Ρεντούμη, Γιάννης Τσινιάς και νεότερα στελέχη διηύθυναν τις κατασκηνώσεις αυτές στις οποίες βοήθησαν ως στελέχη περισσότεροι από 120 άνθρωποι.
Τ` αποτελέσματα δεν θ` αργήσουν να φανούν. Τα παιδιά αυτά αρχίζουν να εντάσσονται ομαλά στη κοινωνία της Ελευσίνας και να προσφέρουν με τη σειρά τους στους συνανθρώπους τους. Πολλοί νέοι, όταν μεγαλώνουν, επιδιώκουν να συμμετέχουν σε Καλά έργα κι ιδιαίτερα σ αυτό της Κατασκήνωσης, νιώθοντας την ανάγκη να προσφέρουν σε άλλους, να βοηθήσουν όπως βοηθήθηκαν κι αυτοί. Ο κύκλος των υπεύθυνων πολιτών μεγαλώνει κι η κοινωνικοποίηση που οραματίστηκε ο π. Γ. Πυρουνάκης, που φεύγει το 1988, κι οι συνεργάτες του γίνεται πράξη.